Sprinkhanen en krekels behoren tot een grote en oude orde van Orthoptera, die ongeveer 20 duizend soorten telt. Vertegenwoordigers van deze orde zijn te vinden op bijna alle continenten, in verschillende klimaatzones van de wereld, met uitzondering misschien van de pool- en hooggebergtegebieden. In Rusland zijn er ongeveer 750 soorten orthoptera-insecten. Een van de kenmerken van hun springvertegenwoordigers is het vermogen om geluiden waar te nemen en te reproduceren.
In het gras zat Sprinkhaan…
De sprinkhaan is een roofzuchtig insect. Overdag verstopt hij zich in een schuilplaats en 's nachts jaagt hij. Prooi stalking, zittend op de bladeren van struiken of op laaggroeiende boomtakken. Het voedt zich met kleine insecten. Als insecten niet genoeg zijn, kunnen ze overstappen op een plantaardig dieet. Hij springt zelden, vaker kruipt.
Het lichaam van een sprinkhaan is langwerpig, langwerpig, felgroen of grijs van kleur. Het hoofd en de ogen zijn ovaal. De "snuit" is langwerpig. De achterpoten zijn lang, van een springend type. De dekschilden zijn taai; bij soorten die in het gras leven, zijn ze lang en smal. Bij bossprinkhanen zijn ze breder.
Het onderscheidt zich van andere Orthoptera-sprinkhanen door zijn zeer lange snorharen. Soms overschrijden ze de lengte van het lichaam van het insect met 4 keer. Met behulp van dergelijke snorantennes vangt de sprinkhaan elke, zelfs de kleinste beweging op.
Een ander kenmerk van de sprinkhaan zijn de krachtige kaken. Met zijn voorpoten grijpt en houdt hij een prooi vast, scheurt hem dan uit elkaar en eet hem op. Het kan zelfs door de menselijke huid bijten.
Een krekel zingt achter de kachel…
De krekel is een andere vertegenwoordiger van de Orthoptera-orde. Twee hoofdsoorten veld en brownie zijn algemeen bekend. De lichaamslengte van de veldkrekel is maximaal 2, 9 cm, de kop is rond, de dekschilden zijn kort, glanzend zwart met oranje vlekken aan de basis. Leeft in de grond, graaft gangen en holen, of neemt kant-en-klare.
De krekel is erg territoriaal. Hij bewaakt angstvallig zijn bezittingen en heeft een zeer strijdlustig karakter. Gevechten tussen mannen zijn niet ongewoon. Soms eindigen ze met de dood van een zwakkere vijand. In dit geval eet de winnaar de verliezer, hoewel de krekels over het algemeen de voorkeur geven aan plantaardig voedsel.
Een interessant detail: de vechtende krekel probeert allereerst de antenne van de tegenstander af te bijten. Wetenschappers hebben gemerkt dat een mannetje dat zijn voelsprieten kwijt is, een soort verschoppeling wordt.
De huiskrekel is een van de vertegenwoordigers van synantropische insecten, d.w.z. samenleven met mensen. De huiskrekel is bruin of geel met bruine vlekken. Op het hoofd zit een donkere streep. Elytra zijn kort, met oranje vlekken aan de basis. In de zomer is de krekel te zien in het bos of in de wei, en in de winter trekt hij in bij mensen.
Zeer thermofiel. Een favoriete habitat in dorpshuizen is een spleet ergens achter de kachel. Het kan ook leven in de thermische isolatie van verwarmingssystemen in moderne appartementsgebouwen. Overdag verbergt hij zich en 's nachts gaat hij het gebied rond. Omnivoor. Het voedt zich met kruimels van de tafel, verschillende soorten afval, vernietigt kakkerlakken.
Volgens wetenschappers zijn krekels erg gevoelig voor temperatuurschommelingen en reageren ze daarop door het ritme van hun "liedjes" te veranderen. Een interessant detail - hoe ouder het insect, hoe melodieuzer zijn trillers.
De huiskrekel is een volkomen ongevaarlijk insect. Hij is geen drager van ziektes en de enige schade die mensen wordt aangedaan zijn zijn luide nachtconcerten, waaraan niet iedereen kan wennen.
