Kikkers zijn amfibieën, hun leven is nauw verwant aan water. In Rusland worden twee soorten kikkers het vaakst gevonden: gras en een scherp gezicht. De ademhaling van deze dieren vindt plaats via de longen en ook via de huid.
Hoe de kikker ademt
De longen van de kikker zijn onderontwikkeld, daarom ademt hij, zowel in water als in lucht, voornamelijk op het oppervlak van zijn lichaam. Door de longen wordt het inademen van kikkers als volgt uitgevoerd: de bodem van de mondholte daalt, door de open neusgaten komt lucht naar binnen. Dan knijpen de buikspieren de rest van de afgevoerde lucht eruit, terwijl de onderkant van de mond blijft zakken. Daarna sluiten de neusgaten, de mondbodem stijgt en duwt lucht in de longen.
Nadat hij lucht heeft gekregen, duikt de kikker het water in. Zuurstof uit de longen begint langzaam in het bloed te worden opgenomen. Hierdoor kan ze lang genoeg onder water blijven. Nadat de toevoer van zuurstof uit de longen is opgebruikt, komt de kikker naar de oppervlakte. Het kan echter wel zuurstof opnemen via de huid. Experts deden onderzoek om erachter te komen hoe lang een kikker in het water kan zijn zonder omhoog te komen. Het bleek dat de pad ongeveer acht dagen in het water kan doorbrengen, en de graskikker - bijna een maand.
Om ervoor te zorgen dat de huid van de kikker goed zuurstof doorlaat, moet het oppervlak altijd vochtig zijn. Daarom houden amfibieën die op het land leven van vochtige habitats. Ze jagen op insecten in de schemering en 's nachts, en overdag verbergen ze zich voor de zon onder gras en bladeren. Kikkers voelen koud aan, omdat water gemakkelijk verdampt door een dunne huid en het oppervlak afkoelt. De lichaamstemperatuur van deze amfibieën is altijd enkele graden lager dan de omgevingstemperatuur.
Water dringt ook via de huid het lichaam van de kikker binnen. De kikker hoeft geen water te drinken, het volstaat dat hij zijn buik tegen vochtige grond, planten drukt of in de dauw zwemt.
Hoe een kikker overwintert
Door de huid ademen is erg belangrijk voor graskikkers, omdat ze overwinteren en zich ingraven in slib op de bodem van waterlichamen. Vijvers bevriezen in de winter niet tot op de bodem, zelfs niet bij zeer lage temperaturen, dus kikkers bevriezen ook niet. Met het begin van de herfst vallen amfibieën in een toestand van schijndood, waarin alle levensprocessen vertragen. De hoeveelheid zuurstof die ze nodig hebben neemt af en de kikker heeft voldoende huidademhaling.
Zoals alle koudbloedige kikkers hebben ze een verminderde energie-uitwisseling. Hun activiteit is direct afhankelijk van de omgevingstemperatuur.
Kikkers met een scherp gezicht brengen, in tegenstelling tot graskikkers, de winter op het land door. Ze worden gehamerd onder stenen, drijfhout, bladeren, in muis- en wormgaten. De winterslaap van amfibieën duurt 150-200 dagen en is afhankelijk van de duur van de koude periode. In de winter sterft een aanzienlijk deel van hen; in de lente blijft slechts 2-5% van de kikkers over.
