Het voedsel van de beren in dierentuinen, nationale parken en reservaten wordt gecontroleerd door rangers. Ze voorzien dieren van vis, vlees, stengels, vruchten en plantenwortels. In het wild zorgt de beer voor zijn eigen voedsel.
Omnivoor Beest Menu
Ondanks dat de beer van nature een roofdier is, eet hij het liefst plantaardig voedsel. Verrassend genoeg, maar de bruine beer houdt van bessen, stengels en bladeren van struiken, evenals van honing. Het verlangen naar honing zorgt ervoor dat het dier risico's neemt en in de bijenkorven klimt naar wilde bijen, van waaruit ze vaak hun poten moeten pakken.
Vaak, op zoek naar lekker eten, klimt het dier naar voedergronden en graanvelden, in het bijzonder naar gewassen van haver en maïs.
Taiga en moerassige plaatsen zijn rijk aan een verscheidenheid aan bessen waar de bruine beer zo dol op is. Hij weigert ook geen kruiden. Bovendien eet de klompvoet slechts een bepaald deel van de planten op. Teddybeer viert het vaakst op hun bladeren, stengels, vruchten of wortels. Een speciale tijd voor de bruine beer is de lente, wanneer hij na een lange winterslaap dagenlang lichaamsgewicht kan ophopen door het eten van vegetatie.
Plantaardig voedsel is echter slechts de helft van het menu van de bruine beer. De rest is dierlijk voedsel. Nadat de beer uit zijn winterslaap is gekomen, jaagt hij op knaagdieren, eet hij allerlei soorten insecten en hun larven. Omwille van dit zal het dier niet eens te lui zijn om een gat te graven om muizen, mollen, eekhoorns en marmotten uit de grond te trekken. Beren staan bekend als de vernietigers van mierenhopen en bijenstallen.
Jagen en vissen
Als ze naar waterlichamen gaan, worden bruine beren echte vissers. Vooral tijdens het paaiseizoen, wanneer de vissen paaien, zal het bruine roofdier het moment voor zo'n delicatesse niet missen. Het dier houdt vooral van forel en zalm.
Als artiodactylen in de buurt grazen, aarzelt de klompvoet niet om elanden, wilde zwijnen of herten aan te vallen. Honger drijft de bruine beer van het bos naar de mensen. Daar valt hij vaak vee aan: paarden, koeien en schapen. Er zijn momenten waarop de beer zijn verwanten van een ander ras aanvalt, evenals wolven en tijgers.
Verhalen over een beer die heel veel van honing houdt, zijn geenszins fictie. Beren zijn erg groot met een zoetekauw, klaar om in bomen te klimmen op zoek naar honing van wilde bijen.
Als het dier echt honger heeft, kan het zijn eigen welp aanvallen. Daarom, zich bedreigd voelend, probeert de beer met de baby's naar een veilige afstand te gaan totdat de nakomelingen opgroeien. Een goed gevoede beer vormt zelfs voor een persoon geen grote bedreiging, maar je moet het niet riskeren en een ontmoeting met hem zoeken.
